Ümmet olarak belki de en önemli problemimiz, dini, temelden arızalı yaklaşımlardan (Şiilik, Modernizm, Vehhabılik), mütefekkirlerden (Cemil Meriç, Aliya lzzetbegoviç, …) ya da mühtedilerden (Muhammed Esed, Roger Garaudy, Martin Lings, Rene Guenon, Fritjof Schuon … ) öğrenmekte bir beis görmeyen, hatta bunu “ayrıcalık” sayma zaafıyla malul oluşumuz.

Ya da böyle yapmaya mecbur bırakılmış olmamız.

Oysa bunların kimi “yapı-bozucu etki yapıyor; kimi “yetersiz” kalıyor/bırakıyor. Bu kaynakların hangisinden beslenirsek beslenelim, bir şeyler yanlış gidiyor, birşeyler aksıyor. Çünkü alt yapımız yok; çünkü alt yapı inşa eden “yerli alimler kadromuz” ve onları yetiştirecek olan müesseselerimiz yok.

Kim olursa olsun, bize dini ve dünyayı öğreten, yani kimlik inşa eden kimselerin, (bir yandan “zihnî terbiyeleri diğer insanları terbiye etti; kafalarını olgunluğa erdirdiler, bu olgunluk diğer insanlara da geçti diyerek tebcil ederken diğer yandan toplumu gerektiğinde sahte tanrılar icat ederek terbiye etmek gerektiğini düşünen Batılılar gibi sahte otoriteler üreterek- ” hiçbir meşru zemini olmayan ‘devlete itaat’i İslam sanma  felaketi”nin altına imza atmakla itham eden İsmet Özel’e inat) öncelikle “yerli bir alimin rahle-i tedrisinden geçmiş olması gerekir.

Tefekkür faaliyeti ancak böyle sağlam bir alt yapı üzerine bina edilirse arzu edilen neticeye götürür. (Örnek isteyen geçmişe baksın.) Hiç şüphesiz bu bir “sistem” meselesidir; bireysel inisiyatifleri de, grup ya da cemaat ölçekli girişimleri de aşar. Bununla birlikte bu sistemin kurulup işletilmesi de ancak bu tarz inisiyatif ve girişimlerin tutuşturacağı kıvılcımlarla mümkün olacak gibi görünüyor. ^[1]Ebubekir Sifil, Twitter, https://twitter.com/EbubekirSifil/status/674914888414830592 adresinden 10.12.2015 13:36’da erişilmiştir.

Ebubekir Sifil – 10 Aralık 2015