Şia, şartlara göre kâh askerî marşlar, kâh kardeşlik türküleri eşliğinde İslam Dünyası’ndaki yayılmasına devam ederken, gözünü diktiği coğrafyalarda kendisine yakın bulduğu yerel unsurlarla çok yönlü işbirlikleri tesisini de büyük bir ustalıkla sürdürüyor. Hatta ABD ve Batılı ülkelerle başından beri el altından yürüttüğü ilişkileri son süreçte “göstere göstere” sürdürmekte bir sakınca görmüyor. Son birkaç gündür Yemen’de karşılaştığı  “hesap dışı” durumun makro planda İran’ın İslam Dünyası’ndaki yayılmacı politikalarına radikal bir etki yapacağını –en azından kısa vadede– beklemek hayalcilik olacaktır…

İran’ın, söz konusu yayılmacı politikaları, İslam Dünyası’ndaki yerel unsurlarla çok yönlü politikalar geliştirerek sürdürdüğünü söyledik. Burada başta devrim lideri Humeyni olmak üzere Şii taklid mercilerinin Ehl-i Sünnet’le ilişkiler bağlamında sıkça propaganda edilen “Sünnî kardeşlerimiz”, “Ümmet’in vahdeti”, “ABD-İsrail karşıtlığı”.. vurgulu beyanat ve fetvalarının büyük bir rolü bulunduğu açık. Bu beyanat ve fetvaların ülkemizde de hayli etkili olduğu ve Ümmet’in küresel problemleri konusunda hassasiyet sahibi pek çok insanın başını döndürdüğü bilinen bir hakikat.

Ne var ki meseleye teyakkuz nazarıyla bakabilenler bunların sadece “siyaseten üretilmiş” söylemler olduğunu görmekte zorlanmıyor. Başta Humeynî olmak üzere İran devrimine liderlik eden kadroların klasik birer “İmâmî” olduğunu, dolayısıyla İmâmiyye’nin itikadî kabullerine aykırı herhangi bir inanç ve tutum içinde olamayacakları gerçeğini hatırlamak bile bu noktada kalın bir propaganda perdesinin ardında saklanan hakikatin görülmesine yardımcı olacaktır.

Ancak Humeynî’nin bir İmâmî olarak Ehl-i Sünnet’e yönelik klasik ithamkâr, hatta hakaret dolu klasik tavrı benimsediği gerçeğini sadece speküle edilen bu pasaja indirgemek doğru değil. Her ne hikmetse Şii çevrelerin, diğer kaynaklar konusunda hayli cömert davrandıkları halde, internete yüklemekten özenle kaçındıkları birkaç eseri var Humeynî’nin. Onlardan biri el-Mekâsibu’l-Muharrame.

Bu eserinde Humeynî, “muhalifler”^[1]İmâmiyye’nin, “muhalif”, “nâsıbî”, “”âmme”… gibi kavramlarla Ehl-i Sünnet’i kast ettiği bilinen bir husustur. dediği Ehl-i Sünnet’in gıybetini yapmanın caiz olup olmadığıyla ilgili olarak şunları söyler:

Devam Edecek.

30 Mart 2015 – Vahdet Gazetesi