Bu köşede zaman zaman “fetva” meselesi üzerinde duruyoruz. Fetvanın ne olduğu, fetva sormanın ve vermenin mahiyeti, önemi, hassasiyeti… gibi hususlar fetva kültürünün kaybolmaya yüz tuttuğu günümüzde daha bir önemle kavranmak durumunda. Yaptığı işin fetva sormak ve fetva vermek olduğunu bilerek ya da bilmeyerek fetva soranların da verenlerin de sayısının hayli arttığı bir vakıa.
En temel ve teknik meselelerde bile hayli “rahat” cümleler kuran insanların sayısındaki artış –genellikle takdim edildiği gibi– sadece “okuyan, düşünen, araştıran” insanların sayısındaki artışı mı gösteriyor, yoksa dindarlığımızdaki bir “gevşeme”nin, hatta “çözülme”nin işareti olarak mı algılanmalı?
Mardin’de yapılan toplantı –ki “ne söylendiği”nden çok “nasıl takdim edildiği” ile hafızalarda kalacağı kesin–, fetva kültürü dediğimiz şeyin önemini bir kere daha ortaya koydu. O toplantıya katılan insanlar fiilen ve doğrudan söylememiş olsa bile, hasıl olan neticeye baktığımızda, elde kalan, “bir fetvanın kaldırılması” oldu.
Katolik dünyada kilise konsilleri toplanır, kararlar alır ve uygular. Bu kararlar dinî açıdan –kilisenin günahsızlığı (!) ve yanılmazlığı (!) dolayısıyla– tartışma dışıdır. Bizim için dikkat çekici olan nokta şu: Her bir konsil, daha önceki konsil-ler-de alınmış kararları onaylayıcı mahiyette karar alabileceği gibi, onu ortadan kaldırıcı mahiyette de karar alabilir.
Mardin toplantısının yaptığı en büyük tahribat bana göre dilimize ve bilincimize “fetva kaldırma” olgusunu yerleştirmesi oldu. Fetva, birilerinin yürürlüğe koyduğu ve başka birilerinin de yürürlükten kaldırdığı bir olgu değil oysa. Konsil kararlarını andıran bu takdim ve algı durumu, fetva bilincinde büyük bir tahribat yaptı gerçekten. En azından dilimize öyle bir kalıp yerleştirmekle yaptı bunu…
Yeni Şafak’tan Hakan Albayrak’ın, Rusya’daki metro eylemi dolayımında ortaya koyduğu tavır hayli ilgi çekici. İki hususta söylediklerini yan yana koyduğumuzda net olarak görülüyor ilginçlik:
“HAMAS, İslami Cihad yahut Lübnan Hizbullahı, işgal altındaki Filistin topraklarında sıradan İsraillileri hedef alan eylemler gerçekleştirirken, “Burada bir işgalin ve işgale karşı savaşın yaşanmakta olduğunu bile bile dünyanın dört bir yanından gelip Filistinlilerden gasp edilmiş topraklar üzerinde yaşamayı seçen her Yahudi işgalci statüsündedir ve bizim tarafımızdan hedef alınmayı peşinen kabul etmiştir” mantığıyla hareket ediyor; ama Moskova Metrosu’nu kana bulayanlar böyle bir mantığa da sığınamazlar.”
Böyle diyor Albayrak. Paragrafın ilk kısmını dikkatle okursanız, Hamas ve diğerlerinin mücadele tarzını ifade ederken “tarafsız taraflı bir Batılı gözlemci”nin kaleminden çıkmış gibi bir intiba oluşturduğunu fark edeceksiniz.
Ve asıl önemlisi, ikinci kısım:
“Moskova Metrosu’na dönecek olursak… Çeçen direniş lideri Dokka Umarov, saldırıları üstlendi. Emri bizzat kendisinin verdiğini açıkladı. Gerekçesi özetle şöyle: ‘Onlar bizim sivillerimizi katlettiler, biz de onların sivillerini katlettik.’ Çok acayip bir cihad anlayışı…”
Karar önceden verilmiş. Son cümle bunu ifade ediyor. Bu “çok acayip bir cihad anlayışı.” Sonra da Albayrak, bu “acayip cihad anlayışı”nın ortadan kaldırılmasına yönelik bir fetva istiyor el-Karadâvî ve benzeri isimlerden. Aslında fetvayı kendisi vermiş de, onlardan teyit istiyor.
Oysa Müslüman bilinci, bu meselenin hükmü neyse otoriteler tarafından araştırılıp ortaya konulmasını talep etmeli; bu istikamette şekillenmeli. Moskova metrosundaki eylemleri savunmak ya da kınamak değil mesele. Bu olay da –tıpkı Mardin toplantısı gibi– fetva bilincimizdeki çarpılmayı ortaya koyan bir ayna vazifesi görüyor…
Milli Gazete – 5 Nisan 2010