1970 öncesi “Erbakancı” olduğunu ve telfik-i mezahibi savunan yazılar yazdığını, ancak daha sonra tevbe ederek siyaseti de, mezhepsizliği de bırakıp kurtulduğunu söyleyen yazara, bana iftira içeren ifadelerini tashih etmeden gazetesinde yayımlatması halinde ismini ifşa edeceğimi söylemiştim. Yazılarını olduğu gibi neşredip bana iftirasını “belge” haline getirdiği için adını açıklamakta bir beis görmüyorum: Bundan sonra kendisinden “müfteri” diye bahsedeceğim kişi, Türkiye Gazetesi’nde “Sohbet” köşesini yazan Mehmet Ali Demirbaş’tır.

Hadis ilmi ile mübtedi seviyesinde iştigal edenlerin bile tanımına yabancı olmadığı uydurma rivayetlerin, bir kısım Ehl-i Sünnet alimlerin eserlerinden geçtik, “din kitaplarında” bulunmadığını sayıklayacak kadar “vukufiyet sahibi” olan bu müfteriyi muhatap kabul etmekle –“Din nasihattir” hadisi doğrultusunda kendisine nasihat görevimi yerine getirmiş olmanın verdiği itmi’nan olmasa– onca zamanı heba ettiğimi düşüneceğim.

Uydurma rivayetleri “din kitaplarında” değil, “fen kitaplarında” aramamız gerekir demeye gelen telkiniyle literatüre geçmeyi hak etmiş bir “vak’a” örneği olan müfteri yazar, cirmine bakmadan aklınca Ehl-i Sünnet savunusu yapıyor! Kendisinden, Ehl-i Sünnet alimlerin kitaplarında uydurma hadis olmadığını söyleyen ve Hadis ilminde otoritesi müsellem olan “bir tek” isim istediğimde cevabı şu oldu: “Seyyid Abdülhakim (Arvasi) efendi hazretleridir. İkinci delilim ise bu zatın dedesi olan Resulullah efendimizdir. O buyuruyor ki, “Alim hata ederse bir sevap alır.”

Buna, “Allah şifa versin” demekten başka ne yapılabilir ki!..

Bir rivayete hangi durumlarda “uydurma” denebileceğini ve “Ehl-i Sünnet alimlerin eserlerinde uydurma hadis vardır” sözünün izahını daha sonraya bırakıyorum. Burada ise müfteri yazarı “Din kitaplarında uydurma hadis yoktur” iddiasında bulunmaya sevk eden esas sebep üzerinde biraz duralım:

Seadet-i Ebediye isimli malum ve meşhur eserde (413 vd.) zikredildiğine göre Seyyid Abdülhakim Arvasi, kendisine yöneltilen bazı soruları muhtevi bir mektubu cevaplandırırken bu meseleye de temas etmiş ve Ehl-i Sünnet alimlerin eserlerinde mevzu hadis bulunmadığını söylemiştir. Seyyid Abdülhakim Arvasi’ye nisbet edilen –ve es-Sehâvî, Ali el-Karî gibi alimlerin kadrini tenkis ettiği dikkat çeken– bu mektup gerçekten ona ait ise, orada bazı eserleri savunmaktan imtina ettiği görülüyor. Mesela İhyâ‘nın pek çok bahsinin olduğu gibi –muhterem hocam Prof. Dr. Bilal Saklan’ın tesbitine göre– içerdiği rivayetlerin yarıdan fazlasının da kaynağı olan Kûtu’l-Kulûb, “dinin temel bilgilerini bildiren bir kitap olmadığı” ve “Melahim” türü kitaplar, “dinin temelini kuran kitaplardan olmadığı” gerekçesiyle Seyyid Abdülhakim Arvasi tarafından müdafaya değer bulunmamış.

Müfteri yazar ise hızını alamayıp Seyyid Abdülhakim Aravsi’nin durduğu sınırın da ötesine geçerek, Ehl-i Sünnet alimlerin kitaplarının, hatta “Din kitapları”nın hiçbirisinde uydurma hadis bulunmadığını iddia edecek kadar uçuyor!

Bu müfteriye, bu yaşında kendisini rencide etmeyeyim diye “Arapça biliyor musun” yahut, “Usul-i Hadis’ten neleri okudun” klasiğini tekrarlamadım; çünkü cevabın kocaman bir “tıssss” olacağını biliyordum. İmam es-Süyûtî’nin, bir eserinde uydurma olduğunu söylediği birçok rivayeti başka eserlerinde zikrettiğini gösteren deliller karşısında, keza ed-Deylemî’den “naklettiği” bir hadisin yerini sorduğumda, “kem-küm”e yetecek kadar bile malzemesi olmadığından, yutkunarak susmayı tercih etmiş; sonra da sıkılmadan “Sorduklarınızın hepsini cevapladım” demişti.

Milli Gazete – 22 Mart 2003